Üslubu akıcı, olay örgüsü sade ve çoğu kişinin okuyabileceği şekilde, anlaşılır..
Açıkçası aman aman bir hikayesi, trajedisi yahut da mucizesi yok. Sanırım beni çeken yanı da buydu. Hayatın çok içinden olması..
Çok farklı bir olay akışı olmamasına rağmen sizi cezbeden bir yanı var. Kendinizi bulabileceğiniz karakterler, ya da düştüğünüz yerden gerçek hayatta o kadar da kolay kalkamadığınızın, hatta bazen empati yeteneğinizi bile yitirdiğinizi hissettiğinizin, hep güçlü olmadığınızın, hep iyi de olamayacağınızın kanıtı niteliğinde..
Kitap genel manada arkadaşlığın önemini, dostluğun sıcaklığını, iyiliğin iyileştiren yanının olduğunu, kadınların nahifliğini, istediklerinde neleri başarabildiklerini ve ellerindeki sihirli değneği sadece birbirlerine dokundurduklarında ortaya nasıl harikalar çıkardıklarını çok içten hissettiriyor okuyucusuna. Entrikasız, saçma sapan senaryolardan uzak iyiliğin iyilik doğurduğunu okuyup, içinizin çoğu sayfasında ferahladığını hissedeceğiniz bir hikaye..
Tabii ki artı onsekizleri de var, bu beni genel manada kitaplarda rahatsız eden bir unsur olsa da artık alabileceğim asıl mesaja bakıyorum. Asıl alınması gereken noktanın da bu olduğunu düşünüyorum. Zira yazmak zor sanat, o sebepten okuyucusunu sayfalarına kilitlemeyi başarabilen tüm yazarlara saygı duyuyorum..
Okuyacaklara şimdiden keyifli okumalar..
